Beste lezer,

Gezien ik onterecht onder huis-arrest sta omwille van een onfortuinlijk misverstand voel ik me zwaar opgelaten.

Te zwaar om het er nu al over te hebben – ik probeer het de volgende keer te delen –  en dus drijf ik weg in een doezelig soort tijd.

Ook Remus de kat bevat, in deze tijd van het jaar, beklemd en licht in het hoofd het drijven van de tijd.

Zouden de katten er een punt van maken, van de tijd, dan kwamen ze waarschijnlijk niet weer naar huis. Dat bedacht ik toen – op het vaste avondtijdstip de deur werd dicht gedaan voor de kat Remus die – nu het eenmaal droog is buiten- zo intens aangenaam lag te spinnen en hij dus, omdat hij daar juist zo lekker lag, geen enkele behoefte had om op te staan. Katten zijn van nature zeer wollig, maar na het jagen, voelen ze zich vanbuiten, net zo als van binnen en dan kroelen ze wulps omdat het leven zo’n lekker zachte boel is. Ha!

En dan komt de mens. Het is blijkbaar één of andere ’tijd’. Want hij heeft veel soorten tijd de mens. Tijd om binnen te komen, tijd om te eten, tijd om te gaan, tijd om te werken, tijd om te rusten, tijd om te slapen, tijd om te wandelen, tijd om huisarrest te geven!!!

Waar die tijdsobsessie vandaan komt, is mij een raadsel. Hij komt niet door de vogels, niet van de zomer, niet van de wind of de geuren, niet van de ijverige vertering na het slopen van een prooi, zelfs niet eens van licht of donker…

Plots stopt met ‘een tijd’ zo’n mens abrupt met wat hij bezig is en doet dan plots iets anders. De hoogheid en urgentie van dergelijke denkbeelden waar dan onmiddellijk een actie moet op volgen is niet erg in overeenstemming met onze werkelijkheid, althans, aangenomen dat je je met je eigen zaakjes aan het bemoeien bent.

Beste lezer,

To dek or not to dek..

Dit galmt hier al dagen via de infant Rasmus die – bol van de puberhormonen – alles en iedereen tracht te be-dekken, te be-leunen, te be-likken en te be-rijden.

Ik doe alles wat in mijn macht ligt hem te overtuigen dat het niet mag – van de mens welteverstaan, en dat hij ermee in de problemen gaat komen, hoe absurd dit ook is.

Maar het gedeelde geheim van de instandhouding van de soort, waarvan blijkbaar alleen mensen zijn vervreemd, maakt zich op gezette tijdstippen ook gewoon van ons meester. Het zoemt en brult in onze lijven die waarachtig niet beter weten dan hier gehoor aan te geven. Een aaneengesloten rij van oude bewegingen die zich voortzetten in levende wezens, die bij ons honden jaar na jaar eerst lijken te vervagen en dan ineens nog blijken te leven in zo’n jonge puberhond die handelt als in een oude droom. Als hond is men het snel eens met elkaar en kennis maken hoeft niet als men van nature één van zin is

Maar het mag niet, zo heeft de mens besloten, enkel als ze toestemming geven.

Rasmus heeft dit nog niet begrepen en dus gooit hij zich op alle teefjes die hij te pakken krijgt. Vol overspannen verwachting zelfs, nu plotseling al zijn gevoel als een logge, te zwaar geladen pijl, gericht is op bevruchting. Daar kan trouwens mijn begrip voor bestaan. Het brengt herinneringen terug.

Zijn spierkracht is bij dit feestgedruis de doorslaggevende factor. Die geeft hem vleugels en maakt hem enthousiast en driftig, maar hij doet toch matig zijn best om veel gevoel te leggen in zijn overrompelende liefdesroep, hetgeen de jongmensen in de groep doet fronsen, zeker als Rasmus ook nog melancholisch gaat huilen als een wolf waarbij , hoe intenser het geluid hoe smartelijk het verlangen wordt en des te groter de wervingskracht die van de infant uit gaat.