Beste lezer,

Het rouwen om onze verloren privacy en vrijheid maakte eerder deze maand alweer plaats voor andere, meer urgente besognes en voor één keer kan ik het eens niet (allemaal) op de mens verhalen…

Terwijl de zomer normaal rust en kalmte betekent, wijst op dit moment alles op verwarring en gevaar.

Koude stalen graaf machines gaan hier als bezeten wezens tekeer, slaan weerom veel bomen neer en maken dan lange kraters in de grond. Waar ze precies naar op zoek zijn is me een raadsel, – als het over konijnen gaat, lijkt het me zwaar overbodig –  maar dat veel kapot gemaakt wordt is wel duidelijk.

Nu ben ik normaal gezien een groot liefhebber van graven omwille van de jacht en ik ben niet de enige. Het is een kunst die met vééél rituelen en véél vaardigheden gepaard gaat. Zoniet deze gruwelijke uitsloverij die nergens goed voor lijkt te zijn. Het lijkt een ding van de mens, dat kapot slaan onder het mom van proper maken, maar daar hadden we het al over.  Mijn mens kijkt er af en toe naar. Ze wordt stiller. Haar ogen hebben een andere schijn.

We zijn nu omgrensd door hopen aarde en stenen mensen creaties, en dat is bitter voor al het leven dat heeft moeten wijken. De jongmensen gluren door de nieuwe scheidingsmuur naar hun vroegere kampen, avonturen, schuilplaatsen.

Als reactie op doodsgevaar, door grond en dus bestaansrecht af te nemen, doen wolven wel eens iets terug als een snel en natuurlijk verzet tegen dood gaan en verdreven worden. Wij, daarentegen worden geacht ons hier bij neer te leggen, hoe bevreemdend dit ook is.

Beste lezer,

Terwijl u als mens in deze zomerperiode gaat en staat waar u wilt, gaan Rasmus en ik gebukt onder een gedwongen supervisie die alle zomergevoel plat slaat.

Terwijl konijnen, vossen, muizen, marters hier vrij, op en af het domein rennen, zonder beperkingen, bemoeienissen en opmerkingen van de mens, ondergaan wij een idiote straf die begint en eindigt bij een belachelijk misverstand. Ik leg uit…

De afgelopen weken zag ik de jonge Rasmus zich verzwelgen in pogingen om knaagdieren onder en over de omheining te volgen. Ik zag hem duidelijk verbaasd over de eigenaardige heftige gevoelens die hierdoor in hem gewekt werden. En voordat hij na vele graaf oefeningen  – in goede ernst –  ook alleen zou weg draven –  en het inzicht kreeg dat dit ook werkelijk mogelijk was, besloot ik in te grijpen en hem te vergezellen, op zijn tochten zodat hij terug veilig thuis zou komen. Noteer mijn goede bedoelingen.

De eerste keer ging ik noodgedwongen met hem mee zwemmen in de grote vijver achter het domein, maar ik voelde de thuiskomst bui al hangen en dus nam ik hem snel weer mee naar huis. Een andere keer katapulteerde de infant zich over de omheining richting husky teefje. Deze sportieve testosteron uitspatting liet ik aan mij voorbij gaan gezien het belang van mijn waardigheid.

Een volgende keer vertrokken we samen richting koeien, omdat – in de categorie geneugten van vrijheid – ik vond dat de kleine hier toch een inwijding mocht in krijgen. Hoe had ik kunnen weten dat het kind verder wou dan de koeien, véél verder weg richting straat en auto’s??

Het kostte me onwaarschijnlijke overredingskracht om hem terug richting huis te sturen. Hoe kon ik weten dat hij op de terug weg bij verschillende andere honden wou stoppen om een ‘bad ass pose’ uit te proberen en hoe kon ik weten dat hij vreemde mensen zo ver wist te charmeren dat hij in hun tuin mocht en koekjes kreeg???