Beste lezer,
Slachtoffer spelen is ook gewoon een toestand in het leven en het scheelde niet veel of één van de honden liet zich hier ordinair bepamperen als een behaagzuchtige kat.
We spreken hier over Maxime-ke, een halfwassen schichtig beestje dat de kunst verstaat om diep-én-in-triest in mensen ogen te kijken alsof hem een groot ongeluk is overkomen en hij overgeleverd aan alle werelds onheil, afwisselend slachtoffer of aanklager moest gaan worden.
Samen met zijn jongmens, kijkt hij beschuldigend de wereld in. Rasmus loopt, in zijn zoektocht naar een feestje, het duo snel voorbij.
Als de klaagzang zo langzaamaan aanzwelt, en men er, als bij deze twee, helemaal aan gewend bent geraakt, wachtend op het verdwijnen van het laatste medeleven, is de leukigheid van de sfeer een beetje zoek natuurlijk.
‘Jouw hond lijkt de Calimera-toer op te gaan, merkt mijn mens nu droog op.
‘Hij doet een Calimerootje’, gniffelt één van de jongmensen.
De jongmens staakt zijn klaagzang nu, weliswaar met gefronste wenkbrauwen. Er valt hem nog allerlei ellendigs in dat moest gezegd worden, en hij zoekt vertwijfeld iemand die geen verweer zal gaan tonen tegen dit alles, maar alle mensen kijken snel weg. Rasmus gooit zich bij wijze van experiment plompverloren tegen Maxime aan die als door een wesp aangevallen angstig weg springt. Ikzelf wil een eind maken aan deze minderwaardige situatie waarin 2 honden tegenover elkaar zitten, maar waarbij de één doet of het niet zo is.
Maxime draait zich vol tristesse weg; zucht en kijkt nu intens zielig de groep in. Hij zit weliswaar in het gezelschap van ongemakkelijk wegkijkende honden, maar hij herkent ineens zichzelf zo duidelijk als diegene die in het middelpunt van de medelijdende belangstelling staat, dat er een intens geluksgevoel door hem heen trekt. Hij gaat zelfs wat gemakkelijker zitten en loert vals naar mij. Het geheel geeft een ietwat lullig effect, maar hij weet voor het moment niets beters.
‘Is het de bedoeling dat we wat potigheid en werklust in jouw hondje krijgen?’ vraagt mijn mens nu.
De jongmens knikt vertwijfeld, maar voegt er snel aan toe dat zijn hondje niet van het potige type is; dat het leven hem niet altijd genadig is geweest en dat hij veel ondersteuning nodig heeft. Dat heeft de dierendokter immers ook gezegd.
‘Prima. En wat heeft hij nu precies nodig volgens jou?’ vraagt mijn mens.
‘Calimero op een schip naar Benidorm !!?? ‘ oppert één van de jongmensen die er lol begint in te krijgen. ‘Bootcamp!’ oppert een ander. ‘Kamp Waes’, gilt de eerste weer. Er wordt nu een sportparcours Klasse 1 opgezet, als opwarming voor diegene die Calimero hebben gedumpt om de zalige zwakkigheid vaarwel te zeggen.
Maxime’s achterpoten krijgen prompt de bibber en hij schuifelt achter de benen van zijn mens die advies krijgt zelf de krachtbron te zijn in deze. Hij zegt dit waarschijnlijk niet te kunnen dragen, maar algauw hervindt hij – met hulp van mij ( !) en de ander jongmensen – zijn kracht en de lauwheid verdwijnt.
Zo zijn de dingen dus en aan het eind van de dag lijkt het volledige drama te hebben plaats gemaakt voor een luidruchtig applaus voor Maxime en zijn mens.
Soms is alles ongemeen heerlijk.
Uw krachtige
Titus
