Beste lezer,
Terwijl u als mens in deze zomerperiode gaat en staat waar u wilt, gaan Rasmus en ik gebukt onder een gedwongen supervisie die alle zomergevoel plat slaat.
Terwijl konijnen, vossen, muizen, marters hier vrij, op en af het domein rennen, zonder beperkingen, bemoeienissen en opmerkingen van de mens, ondergaan wij een idiote straf die begint en eindigt bij een belachelijk misverstand. Ik leg uit…
De afgelopen weken zag ik de jonge Rasmus zich verzwelgen in pogingen om knaagdieren onder en over de omheining te volgen. Ik zag hem duidelijk verbaasd over de eigenaardige heftige gevoelens die hierdoor in hem gewekt werden. En voordat hij na vele graaf oefeningen – in goede ernst – ook alleen zou weg draven – en het inzicht kreeg dat dit ook werkelijk mogelijk was, besloot ik in te grijpen en hem te vergezellen, op zijn tochten zodat hij terug veilig thuis zou komen. Noteer mijn goede bedoelingen.
De eerste keer ging ik noodgedwongen met hem mee zwemmen in de grote vijver achter het domein, maar ik voelde de thuiskomst bui al hangen en dus nam ik hem snel weer mee naar huis. Een andere keer katapulteerde de infant zich over de omheining richting husky teefje. Deze sportieve testosteron uitspatting liet ik aan mij voorbij gaan gezien het belang van mijn waardigheid.
Een volgende keer vertrokken we samen richting koeien, omdat – in de categorie geneugten van vrijheid – ik vond dat de kleine hier toch een inwijding mocht in krijgen. Hoe had ik kunnen weten dat het kind verder wou dan de koeien, véél verder weg richting straat en auto’s??
Het kostte me onwaarschijnlijke overredingskracht om hem terug richting huis te sturen. Hoe kon ik weten dat hij op de terug weg bij verschillende andere honden wou stoppen om een ‘bad ass pose’ uit te proberen en hoe kon ik weten dat hij vreemde mensen zo ver wist te charmeren dat hij in hun tuin mocht en koekjes kreeg???
Enigszins trots dat de kleine nog leefde, maar ook wel opgelaten voelde ik me toen ik plots de auto van mijn mens zag stoppen, mijn mens zwaar ontstemd en onder stress zag uitstappen, ik een alleszeggende vernietigende bleek kreeg, waarna we thuis weer werden gedropt en huisarrest kregen terwijl mijn mens boos mompelend plannen smeedde om aan deze toestand een eind te maken.
Moedeloze verontwaardiging voel ik, nu we beiden een machientje rond de hals hangen hebben dat ons de ganse tijd in de gaten houdt, evenals mijn mens die ons geen moment meer uit het oog verliest.
Wat een doffe trieste triomf is dit geweest
Weg vrijheid, en weg privacy! En dat midden de zomer terwijl er uitzonderlijk nog water in de vijver staat. Een geboorterecht waarvan ik vergeten was dat ik het had, werd door Rasmus terug opgeëist.
Edoch..
In de natuur kan men veel vergaren en veel kwijt spelen… territorium, buit, slaapplaatsen… véél maar niet de vrijheid om te gaan en staan waar men wil. Wat denkt die mens wel die ons als beest eerst opsloot, ons troetelde en ons gedwongen hulpeloos maakte. (Hierbuiten is het blijkbaar gevaarlijk…) Het zijn van die dingen waar een hond zich na een tijdje geen vragen meer bij stelt, berust dus, omdat er toch geen weg terug is, maar hij spoort niet meer, die mens.
Ik had moeten bedenken dat het allemaal maar onzin was, wat ik van het leven verwachtte en dat dit alles vééél minder is dan Rasmus’ overmoed had verondersteld. Vrij is wel het konijn, de marter, de rat en de mens!
De kleine lijkt er zich in te schikken. De kat Remus die – begrijpe wie begrijpe kan – wel vrijheid en dus privacy krijgt, verkneukelt zich in onze frustratie en ondertussen worden reparaties aangebracht aan mogelijke ‘wegloop-dreigingen’.
Met grimmige beslistheid maak ik er inmiddels een punt van nadrukkelijk in een depressie te glijden en afstand te doen van verdere opvoeding en bescherming van de kleine.
Ik ben verdomme geen gevangene!
En te midden van mijn gevoelens strijden nu rustige trots en onrustige dadendrang om voorrang.
Uw gevangene
Titus
