Beste lezer,
Het aantal honden en jong mensen die hier de afgelopen weken veilig achter ruggen, poten en vacht verstopt zaten voor de grote boze wereld neemt stilaan bizarre proporties aan.
En wie mij een beetje kent, weet dat ik een behoorlijke hekel heb aan volgroeide individuen die zich in een kinderlijke bubbel blijven schuil houden om zo te ontsnappen aan welke volwassen verantwoordelijkheid dan ook.
Zo ook een kinderlijk honden kereltje, weliswaar allang volgroeid, dat als vastgeketend bleef hangen aan zijn mens terwijl het loerend om zich heen scande op zoek naar mogelijk gevaar, bijvoorbeeld vanuit de aanwezige jongmensen die – net als hij – overtuigd van de vele mogelijke drama’s die zich zouden kunnen voltrekken eens ze uit de geborgenheid van de moedermens zouden kruipen om onbezonnen de wereld tegemoet te treden.
Er was duidelijk iets in de ogen van het hondje dat verkondigde dat er geen wegloperijtjes mochten zijn en dat hij zeer waakzaam was voor grapjes.
Want als je voortdurend gaten en greppels en schuilhoeken ziet, dan ben je in gedachten op het laatst alleen maar bezig met je te verstoppen en op die manier blijft er van het bestaan maar een heel klein deeltje over. En dus was er inderdaad maar een schijntje leven te bespeuren in het hondje en de aanwezige mensen.
Zucht…
Het scheelde niet veel of alle vrolijkheid zou zijn verdwenen terwijl ieder zich ordinair verstopte om daarmee de mogelijke verbondenheid met mij, Rasmus of met de jongmensen al reeds te verpatsen.
Een gezamenlijke verstopping dus hier, zonder eigenlijk het slachtoffer te zijn van onverhoedse voorvallen of onderworpen aan rampen zoals een grootse ingreep der elementen waarvoor je hoofd moet buigen.
Verstoppingen.
‘Is jouw hond een slachtoffer?’, vroeg mijn mens aan de mens van het hondje.
Er leek nu enigermate onrust gewekt bij het baasje dat vertwijfeld neen schudde, al wist ze zich wel een aantal levens drama’s te herinneren die ze als mogelijke reden zag voor zijn gedrag.
‘Heeft u een idee waarom hij zich dan als slachtoffer gedraagt?’
De jongmensen schoven nu onrustig op hun stoel.
Mijn mens keek bedenkelijk… Rasmus twijfelde of verstoppen vandaag de oefening was of dat hij zich voor meer ademruimte mocht verwijderen. Hier moest beweging komen.
‘Zullen we dan maar allemaal een beetje vreemd gaan en van hondje wisselen’ stelde mijn mens voor waarna de aller stilste jong mensen van het groepje als leider werden aangeduid.
‘Weg van moeders rokken is het misschien wat spannend?’ opperde mijn mens. ‘Kunnen de leiders van vandaag de weg naar volwassenheid tonen?
Er werd nu weinig overtuigend geknikt. Maar als je wacht op het verdwijnen van het ongemak, dan is het verzet tegen verandering ook een twijfelachtige zaak geworden.
‘Eigen mens eerst! ‘, leek het aanhankelijke hondje te scanderen, want wie net zijn mens is afgepakt, hoort nog niet zo direct in het groepje thuis en de anderen trokken hem minder aan dan ooit.
Het beestje staarde nu intens en met ongeziene adoratie naar zijn mens en daarmee werd het verlangen niet geheel verdoofd, maar enigszins afgerond. Dit bleek een wijze van doen die hem niet zo veel soelaas bracht want de onrust steeg. Vreemd genietend van de angst en de schrik voor de gecreëerde afstand tussen zijn baas die ademnood veroorzaakte, werd hij enigszins vals van en somber en begon grimmig en brutaal te kennen te geven dat hij deze onvrijwillige gijzeling niet ongemoeid zou laten. Zijn verlatenheid bleek bestendig.
‘Kan je ermee leven als jouw hond nog een leven los van jou zou hebben?’ vroeg nu één van de jong mensen.
Het baasje knikte zwakjes.
‘Loslaten is niet makkelijk’, viel één van de andere jong mensen hem bij, ‘maar misschien wel nodig om de onrust voor de wereld te temperen’.
Het baasje staarde naar haar schoenen en het hondje zuchtte diep en brommelde gelaten alsof iemand die hij graag had net te hard tegen hem aan was gelopen. De rest van de dag spendeerden beiden met een ander maatje. Na de middag werd vreemd gaan zelfs leuk.
Voor het eerst eigenlijk.
Uw vreemde
Titus
.
